Την 25η Μαρτίου 2024 είχαμε την χαρά και την τιμή να εκφωνεί τον πανηγυρικό λόγο για την 25η Μαρτίου, στον Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Ηγουμενίτσας και χοροστατούντος του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Σεραπίωνος, η φιλόλογος του σχολείου μας, κα Άννα Ρεντζεπέρη. Στον λόγο της επισημάνθηκε ιδιαιτέρως η ανάγκη για την παιδεία των νέων, η οποία θα εστιάζεται όχι μόνο στη γνώση, αλλά και στο ήθος και την πνευματική συγκρότηση. 

Σεβασμιότατε, αιδεσιμότατοι, αξιότιμε κύριε εκπρόσωπε της Κυβέρνησης, αξιότιμε κύριε βουλευτά, αξιότιμε κύριε περιφερειάρχα, αξιότιμε κύριε δήμαρχε Ηγουμενίτσας, αξιότιμες κυρίες πρόεδροι του περιφερειακού και του δημοτικού συμβουλίου, κυρίες και κύριοι περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, κύριοι εκπρόσωποι των στρατού, και των σωμάτων ασφαλείας, (αξιότιμε κύριε διευθυντά δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Θεσπρωτίας), αξιότιμες κυρίες και κύριοι διευθυντές των σχολικών μονάδων, αγαπητά μας παιδιά, ευσεβές εκκλησίασμα, κυρίες και κύριοι.

Σήμερα είναι ημέρα διπλής χαράς και άφατης συγκίνησης!  Είναι η ημέρα των δύο ΧΑΙΡΕ. Το πρώτο Χαίρε που δονεί την ψυχή και συνταράσσει την ύπαρξη είναι η αναγγελία από τον αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παρθένο Μαρία, ότι ο υιός του Θεού σε λίγο θα ζει ανάμεσα στους ανθρώπους.  Είναι το Χαίρε προς την Παναγία. Την Μητέρα του Χριστού, τη μητέρα όλων μας: Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου. Η πιο όμορφη ιστορία, η ιστορία του Θεανθρώπου που θα έρθει για την Σωτηρία μας μόλις ξεκινά. Είναι ο προάγγελος της Ανάστασης που έρχεται λυτρωτικά πάντα μετά την Σταύρωση.

Με το άλλο Χαίρε τιμούμε τον αγώνα για την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Το χαρμόσυνο μήνυμα της ανάστασης της μάνας μας Ελλάδας μετά την σταύρωσή της από τον Οθωμανό δυνάστη και κατακτητή: Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά! Λέει ο Εθνικός μας ύμνος. Είναι το χαίρε που συνοδεύει την Επανάσταση του 1821, στην προσπάθεια της ανύπαρκτης τότε ως κράτος Ελλάδας να εξασφαλίσει την υπαρξιακή της αυτοτέλεια και ελευθερία.

Μια λαμπρή ημέρα σήμερα λοιπόν, μια ημέρα σύμβολο στους αιώνες για όλους εμάς, τους Έλληνες καθώς Ελλάδα και Ορθοδοξία είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες, είναι αξίες διαχρονικές και δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ την μία χωρίς την άλλη.

Η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε αφετηρία για την εθνική μας παλιγγενεσία. Για την επανάκτηση της αξιοπρέπειας του περήφανου λαού μας, για τον επαναπροσδιορισμό των ηθικών αξιών που κληρονομήσαμε δικαιωματικά από τους προγόνους μας, για την επαναφορά της Δημοκρατίας στον τόπο που την γέννησε, για την επικράτηση του φωτός του Ελληνικού πνεύματος έναντι του σκότους των 400 χρόνων σκλαβιάς, για την   αποκατάσταση της δικαιοσύνης που για 4 αιώνες είχε ξεχάσει τούτο εδώ το πέτρινο ακρωτήρι στην άκρη της Μεσογείου που λέγεται Ελλάς, μα πάνω από όλα για την Ελευθερία του γένους.

Η λέξη ελευθερία είναι από τις αρχαιότερες λέξεις που υπάρχουν στην γλώσσα μας. Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται αδιάλειπτα 2.500 χρόνια. Αυτή, μαζί με την λέξη «πατρίς» υπήρξαν από την εποχή του Ομήρου πάντα αλληλένδετες, με κοινή πορεία και κοινή μοίρα.

Αλλά και ο λαός μας έχει μια ιδιαίτερη μοίρα. Να θυμάται πάντα την έναρξη των πολέμων, των Επαναστάσεων και των μεγάλων μαχών για ελευθερία, λες και είναι βέβαιος για την έκβασή τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Έλληνες ανέκαθεν υπήρξαν ένας φιλειρηνικός και υπομονετικός λαός. Όταν όμως η πατρίδα τους βρισκόταν σε κίνδυνο, έβρισκαν πάντα το μοναδικό όπλο που τους έκανε αήττητους. Την ομόνοια. Την ομοφροσύνη. Κάθε φορά που οι Έλληνες ενώθηκαν και άφησαν κατά μέρος όσα στο παρελθόν τους χώριζαν, διέπρεψαν σε πολεμικές συγκρούσεις, διακρίθηκαν στις μάχες και μεγαλούργησαν. Έτσι θα λέγαμε κάθε εθνική επέτειος για τον ‘Έλληνα, συμβολίζει την συμφιλίωσή του με τον συνέλληνα, την αλληλοϋποστήριξή τους στους δίκαιους αγώνες για δίκαια αιτήματα, την αδελφοσύνη τους για την κατάκτηση ενός ιερού σκοπού, που δεν είναι άλλος από την ελευθερία της πατρίδας τους.

Οι σπουδαίοι Έλληνες εκείνης της περιόδου, μιας περιόδου ταραγμένης, γεμάτης φόβο και υποταγή στις εντολές του Σουλτάνου, οπλίστηκαν με θάρρος και με ασπίδα την φιλοπατρία τους και την πίστη τους στον Θεό, αντιμετώπισαν τις ορδές των πάνοπλων εχθρών, περιφρονώντας τα υλικά και οραματιζόμενοι τα υψηλά και ανεκτίμητης αξίας ηθικά και πνευματικά.

Η 25^η Μαρτίου είναι η σπουδαιότερη μέρα για το έθνος μας, καθώς οι γνωστοί ήρωες και οι χιλιάδες άγνωστοι κατά την διάρκεια της Επανάστασης, ξεκίνησαν έναν αγώνα άνισο αλλά συνάμα ιερό ενάντια στον εχθρό της πατρίδας τους, της θρησκεία τους των παραδόσεών τους και των αξιών τους. Βοηθοί τους στάθηκαν σημαντικές προσωπικότητες της εκκλησίας. Οι Αρχιερείς, οι κληρικοί και οι μοναχοί. 

Η Εκκλησία είχε σημαντικότατο ρόλο στην αφύπνιση του ελληνισμού ενάντια στον κατακτητή. Ήταν επίσης αυτή που ηγήθηκε των προεπαναστατικών κινημάτων και η πρώτη που υφίστατο τις βαριές συνέπειες. Όλη αυτή τη δράση και την πορεία του υπόδουλου Ελληνισμού κατακόσμησε το πλήθος των νεομαρτύρων, που ανακαίνισε την οδό του μαρτυρίου, ανθοφορώντας στην έρημο των χρόνων της Οθωμανοκρατίας. Καταλυτική υπήρξε και η συμβολή του Κλήρου στην προαγωγή της παιδείας και του φωτισμού του γένους. Κάθε εκπαιδευτική προσπάθεια εκκινεί και τερματίζει, με κέντρο και κατευθυντήρια γραμμή την Εκκλησία. Ιδρύονται σχολές όπου διδάσκονται και μεταφράζονται έλληνες και δυτικοί συγγραφείς, και κληρικοί λόγιοι  αναδεικνύονται σε  πρωταγωνιστές του νεοελληνικού διαφωτισμού.

Ο μεγάλος δάσκαλος και εθναπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός, θα γράψει στα 1779 «έως τριάκοντα επαρχίας περιήλθον, δέκα σχολεία ελληνικά εποίησα, διακόσια δια κοινά γράμματα». Ο Γαζής στην είδηση ότι τα μοναστήρια στην Αθήνα «εσύστησαν έτι και φιλοσοφικόν σχολείον» αναφωνεί: «Είθε να εμιμούντο το καλόν τούτο παράδειγμα και όλοι οι ημέτεροι Εκκλησιαστικοί! Και τη αληθεία τότε ευδοκιμήσει το γένος, όταν οι Ιερείς φιλοσοφήσωσιν η οι φιλόσοφοι ιερατεύσωσιν».

Μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας έδρασαν υπέρ της Επανάστασης φωτισμένοι αρχιερείς και αμέτρητοι κληρικοί και μοναχοί. Σε σύνολο περίπου διακοσίων αρχιερέων κατά τον καιρό της Επαναστάσεως σε ολόκληρη την Οθωμανική επικράτεια, 73 έλαβαν ενεργό μέρος στον αγώνα, 42 υπέστησαν σκληρές διώξεις, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, και 45 «θυσιάσθηκαν για την ελευθερία, είτε από βασανιστήρια και θανατώσεις των Τούρκων, είτε σε πολεμικές συρράξεις». Τα ονόματά τους είναι γραμμένα με χρυσά γράμματα στην ιστορία της εκκλησίας και της Ελλάδας. Δεν θα ήταν υπερβολή εάν λέγαμε ότι η παρουσία και προσφορά των αρχιερέων κρίνεται ισότιμη και ισοβαρής με εκείνη των μεγάλων συναγωνιστών τους οπλαρχηγών. Με αυτήν την συνεκτική, παιδευτική, κοινωνική, οικονομική, αγωνιστική και θυσιαστική συμβολή του, ο Ιερός Κλήρος και σύνολη η Εκκλησία μας, ως αιώνια κιβωτός του Ελληνισμού, πορεύτηκαν στην παλιγγενεσία. Γράφει ο Ιωάννης Μακρυγιάννης: «Αυτείνοι οι αγαθοί και δίκαιγοι, το φως της αλήθειας, οι γενναίγοι ’περασπισταί της λευτεριάς, με πατριωτισμόν, με καθαρή αντρεία, μ’ αρετή κι όχι δόλον κι απάτη επλούτηναν την ανθρωπότη από αυτά· κι αν ήταν αυτείνοι φτωχοί εις τα προσωρινά και μάταια, είναι πλούσιοι πολύ εις τα ’στορικά του κόσμου.» Η Ορθοδοξία εκφράζει έναν εσώτερο ψυχικό δεσμό, «το χαμένο κέντρο», που διαποτίζει όλο το έργο του Μακρυγιάννη και καθώς μαρτυρεί και ο Σεφέρης «είναι το κοινό χτήμα, η ψυχική περιουσία μιας φυλής, παραδομένη για αιώνες και χιλιετίες, από γενιά σε γενιά, από ευαισθησία σε ευαισθησία· κατατρεγμένη και πάντα ζωντανή, αγνοημένη και πάντα παρούσα –είναι το κοινό χτήμα της μεγάλης λαϊκής παράδοσης του Γένους. Είναι η υπόσταση, ακριβώς, αυτού του πολιτισμού, αυτής της διαμορφωμένης ενέργειας, που έπλασε τους ανθρώπους και το λαό που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος η να πεθάνει στα 1821».

Σε όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που διαποτίζεται από τις αρχές του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Ελληνικές ψυχές γεμάτες πάθος για Ελλάδα και Ελευθερία, ανδρώνονται στα βουνά με τις ελληνικές αξίες και παραδόσεις και δημιουργούν νησίδες ελληνικότητας μέσα σε ένα συνονθύλλευμα φυλών εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Από την μια άκρη της Ελλάδας ως την άλλη, αντηχούσε ο Θούριος του Ρήγα που έφερνε δάκρυα συγκίνησης στο άκουσμά του και δημιουργούσε υψηλές προσδοκίες για το μέλλον του έθνους. « Κάλλιο ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνους σκλαβιά και φυλακή» Ο Ρήγας ο πρωτομάρτυρας της Επανάστασης και οραματιστής μιας Ελλάδας με σπουδαία επιρροή στα Βαλκάνια, ήταν από τα πρώτα θύματα της προεπαναστατικής περιόδου και ο πρώτος που μίλησε για ομόνοια ανάμεσα στους Έλληνες. «Ο ιερός τη πατρίδος έρως εμφωλεύει εις την καρδίαν, και η καρδία δεν γηράσκει ποτέ. Για την Πατρίδα όλοι να ‘χωμεν μια καρδιά.»

Η ευγενική φυσιογνωμία του Αλέξανδρου Υψηλάντη που υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Εθνεγερσίας και αγωνιστής στα μαρμαρένια αλώνια των μαχών για την πολυπόθητη ελευθερία, η σύσταση της Φιλικής εταιρείας από Έλληνες εμπόρους που φλέγονταν από την επιθυμία της Ελευθερίας, ο Ιερός Λόχος με τους ενθουσιώδης αλλά απαίδευτους στον πόλεμο νέους, ήταν το πρώτο ξεκίνημα. Η πρώτη πνοή ενός αέρα διαφορετικού. Του αέρα της Επανάστασης.

Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων που για χρόνια ζούσαν ως κλέφτες στα βουνά, είχε την τιμή να γεννήσει τον Γέρο του Μοριά τον αρχιστράτηγο της Επανάστασης. Με ποιες αρχές, με ποιες αξίες και ποιες παραδόσεις άραγε γαλουχήθηκε ο μικρός Θεόδωρος, ώστε στην ωριμότητά του να αντλήσει τέτοια ψυχική δύναμη που θα τον έκανε να οργανώσει και να υλοποιήσει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο έχοντας οδηγό του την φιλοπατρία και την πίστη στο θεό. Άλλωστε ο ίδιος θα πει σε ομιλία του προς τους νέους στην Πνύκα: «Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Σε κάποιο σημείο των απομνημονευμάτων του, αναφέρει: Το Γένος μας και άλλες φορές σταυρώθηκε, αλλά ιδού ζώμεν, και σε άλλο σημείο επισημαίνει: «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω». Στο πλευρό του Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη συντάχθηκαν όλοι οι Έλληνες και στους ώμους του ακούμπησε ολόκληρη η πατρίδα. Οι νικηφόρες μάχες του πρόσθεταν ένα – ένα κομματάκι γης στον χάρτη της Ελλάδας, ποτισμένο από το αίμα όλων των αγωνιστών της εποχής εκείνης, οι οποίοι με την αριστεία τους μέσα στην μάχη, την ανιδιοτελή προσφορά τους στην πατρίδα και στις περισσότερες περιπτώσεις με την αυτοθυσία τους, υψώθηκαν από απλοί πατριώτες, σε ήρωες πρότυπα ήθους και προσφοράς στην πατρίδα, για όποιον ακολουθεί αυτό το δύσκολο μονοπάτι της αξιοπρέπειας, της τιμής και των υψηλών ιδανικών.

Η εμβληματική και ηγετική μορφή του Μάρκου Μπότσαρη, του γενναίου Σουλιώτη της φάρας των Μποτσαραίων  δεν θα μπορούσε να λείπει από το Πάνθεον των ηρώων του 21.  Ο λεοντόκαρδος και ακατάβλητος οπλαρχηγός της Επανάστασης, κατατρόπωσε σε μάχες τον εχθρό τόσο στο Κομπότι Άρτας, όσο και στην Πλάκα όμως η γνωστότερη συμμετοχή του σε μάχη ήταν σε αυτή που έμελλε να είναι και η τελευταία της ζωής του στο Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου. Για τον θάνατο του Μπότσαρη ο Δ. Σολωμός έγραψε το ποίημα Εις Μάρκον Μπότσαρην, όπου παρομοιάζει την συρροή των Ελλήνων στην κηδεία του Μπότσαρη με την συρροή των Τρώων στην ταφή του Έκτορα.

Ο όμορφος νέος, ο Αθανάσιος Διάκος, όταν ο Ομέρ Βρυώνης του ζήτησε να αλλάξει την πίστη του και να πολεμήσει γι αυτόν, απάντησε Εγώ Γραικός γεννήθηκα, γραικός θε να πεθάνω ακολουθώντας εν γνώσει του τον δρόμο για τον μαρτυρικό του θάνατο.

Ο φλογερός Αρχιμανδρίτης Παπαφλέσσας έμπαινε στη μάχη σαν λιοντάρι εμψυχώνοντας τους πολεμιστές του με λόγια της καρδιάς. «Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού. Αλίμονο στους αγώνες που κρέμονται από τα χαρτιά. Το Γένος δεν χρειάζεται τα χαρτιά κανενός για την λευτεριά του. Έχετε πίστη; Έχετε καρδιά; Αλλιώς καθίστε εκεί που κάθεστε. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας. Ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας.»

Αλλά και στη θάλασσα έχουμε ήρωες που αψήφησαν τον κίνδυνο και προχώρησαν σε γενναίες πράξεις. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης με μια βάρκα καταφέρνει να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα. Επιστρέφοντας ως νικητής, η Δημογεροντία του απένειμε τιμητικά ένα δάφνινο στεφάνι. Ήταν τόση η συγκίνησή του που πήγε αμέσως στην εκκλησία. Εκεί προσκύνησε ευλαβικά, κάνοντας το σημείο του σταυρού και απόθεσε τον στέφανο στα πόδια της Θεοτόκου. Δικό σου είναι Παναγία μου ψιθύρισε ταπεινά και βγήκε από το ναό. Με τέτοια πίστη μεγαλούργησαν τότε η πατρίδα μας και οι υπερασπιστές της ελευθερίας της.

Φυσικά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις γυναίκες που διακρίθηκαν για το θάρρος, την φιλοπατρία και πολέμησαν σαν θηρία για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, προσφέροντας την περιουσία τους και την ζωή τους στις υπηρεσίες της πατρίδας. Η Μαντώ Μαυρογένους, χωρίς ίχνος ιδιοτέλειας, η απόλυτη αυτοθυσία, η πιο συγκινητική απρονοησία για το προσωπικό μέλλον. Ατρόμητη μαχήτρια, υπέροχος άνθρωπος, με σπάνια πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα.

Η καπετάνισσα Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα αποκαλούσε τους άνδρες πάνω στα πλοία της «γενναία μου παλικάρια» και είναι η πρώτη γυναίκα που έστω και μετά θάνατον τιμήθηκε με τον τίτλο της υποναυάρχου για την προσφορά της στην Επανάσταση.

Ο Κατάλογος των ηρώων είναι μακρύς. Οι ηγετικές φυσιογνωμίες πολλές. Σε κάθε περιοχή υπήρχε και κάποιος που γνώριζε από άρματα και από πόλεμο και είχε όλα τα χαρακτηριστικά που θα πρέπει να έχει ένας ηγέτης: Θάρρος, ανδρεία, πειθώ και να γίνεται ο ίδιος παράδειγμα για όλους τους μαχητές, να μπαίνει πρώτος στη μάχη φλεγόμενος από το πάθος για μια ελεύθερη πατρίδα.

Σε αυτήν την ταραγμένη εποχή του 21, ανάμεσα σε κερδοφόρες μάχες, απώλειες σπουδαίων μορφών, εμφυλίου, κατορθώσαμε πολλά γιατί αντέξαμε. Αντέξαμε την αρχική σκληρότητα της Ευρώπης, τον εμφύλιο εν μέσω επανάστασης, αντέξαμε τις κακουχίες, αντέξαμε την τελική τουρκοαιγυπτιακή επίθεση, τις διπλωματικές κινήσεις των Μεγάλων δυνάμεων προς ώφελός τους. Και επιβιώσαμε δια πυρός και σιδήρου. Δίνοντας ένα μήνυμα σε όλους τους Ευρωπαίους. Ότι οι Έλληνες ως θεματοφύλακες του δυτικού πολιτισμού, ως άλλοι βυζαντινοί ακρίτες αποτρέψαμε την διείσδυση του μουσουλμανισμού στην καρδιά της χριστιανικής Ευρώπης.   Ζήσαμε μέσα από όλες αυτές τις αντιξοότητες γιατί έστω και την ύστατη στιγμή, είχαμε ομοψυχία. Διότι και οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες στάθηκαν στο πλευρό μας, στο πλευρό του ιερού και δίκαιου αγώνα μας. Επιβιώσαμε εκείνη την εποχή και κατακτήσαμε το αδύνατο. Την πολυπόθητη ελευθερία. Κατορθώσαμε το ακατόρθωτο διότι όπως έγραψε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «Γι’ αυτά τα μάρμαρα επολεμήσαμε», δείχνοντας δύο αγάλματα στους στρατιώτες του, συναισθανόμενος το ιστορικό του παρελθόν. Πολεμήσαμε εμείς οι λίγοι αριθμητικά, ενάντια στα φουσάτα των εχθρών διότι όπως είπε: «Η τύχη μάς έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους». Οι διαπιστώσεις όμως του Μακρυγιάννη δεν σταματούν σε αυτά. Παρακολουθεί την μετέπειτα εξέλιξη του νεοσύστατου κράτους με την δράση των εγγυητριών δυνάμεων της Ευρώπης σε αυτό και την επιβολή ξενόφερτων ηγετών και λέει:

«Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης». Όμως οι πικρές διαπιστώσεις αν και χρήσιμες, δεν αξίζουν σε αυτήν την σπουδαία ημέρα μνήμης και εθνικής υπερηφάνειας.

Οι μαθήτριες και οι μαθητές μας που βρίσκονται αυτή την στιγμή μπροστά μας κρατώντας την Ελληνική σημαία, το ιερό μας σύμβολο, ήδη μεγαλώνουν σε μια εποχή δύσκολη, με πολεμικές αναταράξεις και πολλά γεγονότα γεωπολιτικής σημασίας, ίσως καθοριστικά για το μέλλον τους και ανάμεσα σε αυτά οφείλουν να δώσουν και την δική τους μάχη, να κάνουν την δική τους επανάσταση, συγκρουόμενοι με τον αόρατο εχθρό της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης από καθετί Ελληνικό, κόντρα στο ρεύμα του υποτιθέμενου μοντερνισμού, με διάθεση όχι μόνο για γνώση και επιτυχία, αλλά και για απόκτηση ηθικών και πνευματικών εφοδίων που θα τους βοηθήσουν στην δύσκολη πορεία της ζωής μέσα στους χρόνους της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας που δημιουργεί μια νέα τάξη πραγμάτων σε μια νέα εποχή που ξημερώνει. Μέσα στην παραζάλη που δημιουργούν τα νέα πρότυπα ζωής μακριά από τις παραδόσεις, η ψυχαναγκαστική χρήση της τεχνολογίας από τους πολλούς προς όφελος των ολίγων, μέσα σε μια εποχή θάμβους και παράκρουσης που συνδυάζεται με έκλυση των ηθών και ανάδειξη μιας νέας υπεραξίας, αυτής του χρήματος και της ύλης έναντι αυτής του ανθρώπου και του πνεύματος του Ελληνικού πολιτισμού,  ας είναι η 25 Μαρτίου μια πνοή αναζωογονητική, μια ευκαιρία περισυλλογής και συγκρότησης του νου και της ζωής πάνω στα γερά θεμέλια σκέψης, απόφασης,  ελληνικότητας, αυτοθυσίας και ηρωισμού, που μας άφησαν οι Έλληνες εκείνης της εποχής

Ας έχουν οι νέοι,  και ας έχουμε όλοι στο νου μας, τους ήρωες της Επανάστασης του 1821, την θυσία τους για την πατρίδα και την παρακαταθήκη που μας άφησαν. Ας θυμόμαστε όλοι ότι οι Έλληνες πάντα μεγαλουργήσαμε ενωμένοι και με πίστη στο θεό, ξεχνώντας το προσωπικό συμφέρον, αναζητώντας μόνο το καλό για τον λαό μας.

Στο μνήμα του Γεωργίου Καραϊσκάκη είναι γραμμένα τα εξής λόγια. Λόγια που απευθύνονται  στους Έλληνες κάθε εποχής, άρα και σε εμάς σήμερα: Εγώ πεθαίνω, όμως εσείς να είστε μονοιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα. Ο στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης 1827

Χρόνια πολλά Ελλάδα, ζήτω η 25^η Μαρτίου, ζήτω το Έθνος,

Χρόνια πολλά στις εορτάζουσες και τους εορτάζοντες.

Σας ευχαριστώ

Άννα Ρεντζεπέρη ΠΕ02, φιλόλογος 2^ου Γυμνασίου Ηγουμενίτσας