1645652111477
Δράσεις Εκπαιδευτικά προγράμματα

Ταξιδιωτικά ημερολόγια

Από το Ιόνιο…στην Καραϊβική!

(Από την εκπαιδευτικό Μάγδα Σιατούνη-συντονίστρια προγράμματος Erasmus+ KA1)

Το πρόγραμμα Erasmus+ δεν πραγματοποιείται πρώτη φορά στο σχολείο μας. Φέτος όμως όλα ήταν λίγο… διαφορετικά!

Πριν 3 χρόνια κατατέθηκε η αίτησή μας για το πρόγραμμα επιμόρφωσης εκπαιδευτικού προσωπικού με τίτλο «A Classroom with a Door to the World», και μετά από λίγους μήνες με πολύ μεγάλη χαρά διαπιστώσαμε ότι εγκρίθηκε… δεν ξέραμε, όμως, ότι λόγω πανδημίας θα χρειάζονταν ακόμα 2 χρόνια αναβολών και παρατάσεων μέχρι αυτό να πραγματοποιηθεί.

4 εκπαιδευτικοί , (ο διευθυντής κ. Γιάννης, η υποδιευθύντρια κ. Νίνα, η μαθηματικός μας κ. Ιωάννα και εγώ), συμμετείχαμε στην επιμόρφωση στην…τροπική Γουαδελούπη. Στο άκουσμά της και μόνο, WOW!! Το πρώτο πράγμα που κάναμε όλοι, ήταν η αναζήτησή της στον χάρτη. Ένα μικρό νησάκι, γαλλικό υπερπόντιο έδαφος, σε σχήμα πεταλούδας…στην Καραϊβική.

«Θα δείτε και Survivor»; ρώτησαν οι  μαθητές… «Μπα, αν και τα γυρίσματα γίνονται σε κοντινό νησί…θα προτιμήσουμε να δούμε άλλα πράγματα»!, απαντήσαμε. «Κυρία, το έχω ακούσει αυτό το όνομα από τη Ζουμπουλία στο Παρά Πέντε»!, «Και ο ποδοσφαιριστής Ντρογκμπά έζησε μικρός εκεί»!

Ούτε κι εμείς ξέραμε πολλά, αλλά γνωρίζαμε εξ αρχής ότι η εμπειρία θα ήταν τελείως διαφορετική από τα ευρωπαϊκά δεδομένα και τα προηγούμενα εκπαιδευτικά μας ταξίδια. Και δεν είχαμε άδικο.

Με μεγάλη αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό για το αν θα πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας, λόγω της μεγάλης γραφειοκρατίας, των διαρκών αλλαγών στα υγειονομικά πρωτόκολλα και τον άτιμο covid ιό να προσβάλλει καθηγητές και μαθητές τον έναν μετά τον άλλον, κάναμε το τελευταίο μας rapid test, έδειξε αρνητικό και τι ανακούφιση…το μεγάλο μας υπερατλαντικό ταξίδι επιτέλους ξεκίνησε!

Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, η θερμοκρασία άγγιζε τους 30βαθμούς, τροπική βλάστηση παντού, μικρά σπίτια φτωχικά και επαρχιακοί δρόμοι σε αρκετά καλή κατάσταση που μας οδήγησαν στη μικρή πόλη Sainte-Anne, τόπο διεξαγωγής των μαθημάτων μας. Το πρώτο μικρό πολιτισμικό σοκ ήδη έδειχνε τι σημαίνει ένα έδαφος να αποτελεί αποικία, ακόμα περισσότερα φτωχικά σπίτια, προχειροφτιαγμένα με διάφορα υλικά, δρομάκια χωματένια που οδηγούν σε μικρές αυλές σπιτιών με κότες και μπανανιές. Πολύ λίγα μαγαζιά με την έννοια που εμείς τα γνωρίζουμε, αντί για αυτά, κυρίως πάγκοι που πουλούν τα  προϊόντα τους, κατά βάση τροπικά φρούτα, ρούμι, ψάρια, μπαχαρικά και πολύχρωμα ρούχα, καπέλα, υφάσματα και ριγέ -με διάφορα σχέδια- πλαστικά τραπεζομάντιλα. Μικρά supermarket με πανάκριβες τιμές, πουθενά ίχνος χλιδής, πλούτου ή έστω επίδειξής του. Εστιατόρια, όπως οι καντίνες που έχουμε στις παραλίες μας, με άσπρα πλαστικά τραπεζάκια και καρέκλες για τους θαμώνες τους. Νιώθουμε μια μικρή απογοήτευση, όχι γιατί περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο, αλλά γιατί είναι αισθητή η φτώχεια λόγω της αποικιακής εκμετάλλευσης, από την περίοδο που ο αγαπητός Χριστόφορος Κολόμβος τυχαία ανακάλυψε και αυτό το νησί.… και έτσι ιστορικά εξηγούνται πολλά πράγματα…..

Μέρα με τη μέρα, τα συναισθήματά μας αλλάζουν προς το καλύτερο, ξεκινώντας τα μαθήματά μας σε έναν πανέμορφο εξωτερικό χώρο με μεγάλη φυσική ομορφιά. Γνωρίσαμε την Ρίτα, την πολύ έμπειρη επιμορφώτρια μας, τη Maria-Luisa, τον Bernardo και τη Sonia εκπαιδευτικοί από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ανταλλάξαμε απόψεις, κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις και καταλήξαμε στο πόσα κοινά έχουμε ως λαοί και ως εκπαιδευτικοί. Τα ίδια προβλήματα στην εκπαίδευση, ίδιες ανησυχίες, παρόμοιοι προβληματισμοί. Συμμετείχαμε σε πολλές βιωματικές ασκήσεις και αγγίξαμε θέματα όπως internationalization (διεθνοποίηση), social inclusion (κοινωνική ένταξη), national identity (εθνική ταυτότητα), cultural diversity (πολιτισμική διαφορετικότητα) και πολλά άλλα. Μάθαμε για την ιστορία των Gwo ka, τα φοβερά τύμπανα της Γουαδελούπης, που ο ήχος τους σε τραντάζει ευχάριστα, παίξαμε και εμείς με τη βοήθεια του μουσικού γκουρού στα τύμπανα, κ. Εdgar!

Επισκεφτήκαμε ένα υπέροχο διαδραστικό μουσείο, το Memorial ACTe, όπου μάθαμε για την ιστορία όλων των γαλλικών Αντιλλών (ή γαλλικών Ινδιών), με βασική θεματική τη δουλεία, πολύ δυνατή εμπειρία, πράγματι. Ταξιδέψαμε και κάναμε μάθημα σε τροπικά δάση, είδαμε τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, βιότοπους προστατευμένους από την UNESCO, και κοραλλιογενείς παραλίες με χρώματα σε όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου.

Αυτό όμως που δε θα ξεχάσουμε ποτέ, είναι η ζεστασιά στις καρδιές των απλών ντόπιων ανθρώπων, το χαμόγελο στα πρόσωπά τους, το “Bonjour!” που σου λένε κάθε μέρα, χωρίς να σε γνωρίζουν, η φιλικότητά τους, η προθυμία τους να σε εξυπηρετήσουν αν χρειάζεσαι κάτι, η παιδεία τους που τους υπαγορεύει να σταματούν στις διαβάσεις για να περάσεις, ο ρυθμός μέσα στο αίμα τους, το τραγούδι, η μουσική (τύμπανα, βουβουζέλες, αυτοσχέδια μουσικά όργανα), η φιλελεύθερη, μη-υλιστική εμφάνιση πολλών -ως απόγονοι και συνεχιστές του Bob Marley, αλλά κυρίως, η αξιοπρέπεια, η περηφάνεια και ο σεβασμός, πρώτα από όλα προς τον ίδιο τον εαυτό τους.

Στο τέλος, αναχωρήσαμε με δάκρυα που αποχωριστήκαμε τους συναδέλφους μας και την επιμορφώτρια μας. Μετά από  9 μέρες μαζί, και παρόλο το μίνι lockdown (απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 8 μμ.), ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές, μοιραστήκαμε αμέτρητες σκέψεις, αποκτήσαμε καινούριες γνώσεις και γεμίσαμε τις «αποσκευές» μας με πολλές εικόνες, τις οποίες ακόμα επαναφέρουμε στη μνήμη μας και επεξεργαζόμαστε!

Το σίγουρο είναι ότι κάθε ταξίδι αποτελεί από μόνο του μια μοναδική εμπειρία, με τις καλές και τις κακές στιγμές του. Μπορεί να χρειάστηκαν αμέτρητες ώρες δουλειάς, πριν κατά τη διάρκεια και μετά από την κινητικότητα αυτή, αλλά κάθε φορά το αποτέλεσμα μάς ανταμείβει. Θα έλεγα, προσωπικά, ότι μοιάζει με έναν αγώνα Μαραθωνίου…ο αθλητής πολλές φορές νιώθει πως θέλει να τα παρατήσει, μουρμουρίζει πως θα είναι ο τελευταίος του αγώνας, αλλά μόλις τερματίσει…ήδη σκέφτεται με ικανοποίηση πότε θα τρέξει τον επόμενο αγώνα!

Και θα κλείσω με τα πανέμορφα λόγια της Rita στην τελευταία μας συνάντηση, (επιτρέψτε μου να μην το μεταφράσω, καθώς θεωρώ ότι η μη πιστή απόδοση θα παραποιήσει το τόσο όμορφο νόημα των λέξεων…):

«Life is like water; soft, fluid, malleable, feeling every little crevice perfectly taking the shape of every vessel it enters, and still so strong and powerful that it cuts through the hardest stone…I would love to learn to be like water, learn from the past, live in the moment, see the bright vision of the future…».

image

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ